Eerste week coschappen

Wat was het toch weer even schrikken toen ik voor het eerst het ziekenhuis binnenstapte. Het universiteitscomplex is vrij nieuw en modern maar het ziekenhuis is al een hele tijd geleden gebouwd. En dat is te zien ook, het is een grote belevenis en doolhof. Omdat het aantal patiënten van het ziekenhuis maar blijft groeien, worden en steeds weer kleine stukjes aangebouwd. Daardoor is het ziekenhuis nu een groot onsamenhangend gebouw met overal kleine gangetjes en spaarzame plekjes met airco. Behalve oud ziet het ziekenhuis er ook arm uit, voor mijn eerste indruk is het allemaal erg primitief. Als er dan ’s ochtend visite over de afdeling Chirurgie wordt gelopen, duurt dit zo’n 3 uur en heb je het hele ziekenhuis gezien. Patiënten liggen niet erg logisch georganiseerd, net zoals heel India eigenlijk gewoon helemaal niet logisch is.

Aangezien ik als enige student bij de chirurgie ben gestart ben ik al een belevenis op zich. Na eerst wat negeren, lijken ze steeds geïnteresseerder te raken in waar ik vandaan kom. De meeste zijn allemaal heel aardig maar ze moeten ook een beetje aan mij wennen. Ik ben namelijk de enige buitenlander, en dan ook nog Europeaan, tussen een heel leger aan Indiase dokters en studenten. Inmiddels na een week heb ik gelukkig wel al heel wat mensen leren kennen die mij goed kunnen helpen en begeleiden.  

Op dag 1 werd ik direct in het diepe gegooid op de operatiekamers. Aangezien de interns, ofwel co-assistenten, hier eigenlijk helemaal niks doen mocht ik alleen maar kijken. Maar ondanks dat ik mijn handen nog niet eens gewassen had en geen steriel pakje aan had, mocht ik wel zo ongeveer bovenop de geopende patiënt staan en van lekker dichtbij meekijken. Steriliteit is hier niet zo belangrijk. De steriele doeken worden gewoon gewassen en zitten bij uitvouwen nog vol stof, de OK deur gaat denk ik wel iedere 5 minuten open voor iemand die ook even wil komen kijken en de steriele handschoenen vallen af en toe gewoon in pakketjes op de grond. Ook aan hun eigen veiligheid denken ze hier nauwelijks, zo zijn spatbrillen hier niet te bekennen en dus heb ik er maar direct zelf eentje aangeschaft. Een ding weet ik zeker, hier wil ik niet geopereerd worden. De chirurgen, of eigenlijk de professors, zijn hartstikke vaardig en nemen echt de tijd voor hun operaties maar dat infectieziekten hier veel voorkomen vind ik niet vreemd.

De dagen hierna heb ik vooral gespendeerd op de afdelingen en OPD (Out patiënt Department) – soort van polikliniek – waar ik vrij weinig zelf heb kunnen doen. Met alle patiënten wordt Kannada (lokale dialect hier) gesproken en dan is het aan de lokale interns om het papierwerk/documenteerwerk af te ronden. Het is zelfs zo erg dat alle andere coassistenten, zowel uit India en Nederland, enorm verbaasd/jaloers waren dat ik in een ochtend wel 2 wonden heb mogen schoonmaken. Maar ook ik was blij dat ik iets mocht doen haha!

Daarbij kwam dat op de laatste dag van de week, wederom een OK-dag, ik mezelf had voorgenomen een beetje assertief te zijn en gewoon te vragen of ik tijdens OK mocht assisteren (dit was de vorige co-assistent chirurgie niet eens gelukt namelijk). Ik dacht als ik nu alvast begin met vragen dan gaat het me vast een keertje lukken tijdens deze coschappen. Wonder boven wonder echter mocht ik bij de eerste keer vragen al direct assisteren bij een totale thyreoïdectomie (schildklierverwijdering). Doel 1 al bereikt, en dat direct in mijn eerste week! Toch blijf ik erbij, chirurgie is niks voor mij!

Aangezien het voor alle Nederlandse studenten hier vrij normaal is om de middagen vrij te nemen ben ik meestal wel voor 14:00 ’s middags al klaar. Het is namelijk zo dat de middagen meestal vrij rustig zijn en er weinig te doen is. Zo kunnen de lokale coassistenten nog wel wat patiënten uitwerken maar zit er voor mij niks anders op dan lekker te genieten van India, heel vervelend;)!

Nog een dingetje trouwens, ik dacht dat de mensen in India goed Engels zouden spreken. Nou dat doen ze vast, maar ze hebben er wel echt Indiaas Engels van gemaakt. Het is voor ons vrij vaak totaal onverstaanbaar en soms hoor ik het verschil tussen Indiaas of Engels niet eens. Hopelijk gaat dat ook wennen.

Het klinkt nu misschien allemaal een beetje negatief, maar dat is het zeker niet. Het is echt een unieke ervaring, nu al, en ik geniet volop. We zijn met een ontzettend gezellig groep Nederlanders hier en vermaken ons top. Zo zijn we al een middagje naar het strand geweest en staat onze eerste weekendtrip naar Hampi al gepland!