Helemaal heilig & Taj Mahal!

Lieve allemaal,

Allereerst hartstikke bedankt voor jullie ontzettend leuke en lieve reacties op mijn vorige verslag. Volgens mij hebben jullie er net zo van genoten als ikJ

Aangezien we toch nou eenmaal zo ver gereisd waren voor de bruiloft konden we het natuurlijk niet laten om ook in het Noorden van India nog wat extra sight seeing te doen. Op vrijdagochtend zijn we, door wederom een taxi van het bruidspaar, afgereisd naar Haridwar. Haridwar is de eerste plaats aan de Ganges rivier en behoort tot één van de zeven meest heilige steden van India. Zeven is het heilige getal voor het Hindoeisme en voor wat extra uitleg en cultuur hieronder een stukje uit het blog van Vianne die dit eens even allemaal goed uitgezocht heeft:

“India kent zeven heilige steden, zeven heilige rivieren en zevenmaal reïncarnatie (‘samsara’ – in cirkels ronddraaien) om na de zeven cycli de samsare te doorbreken en bevrijding te bereiken (‘moksha’). Het idee is dat dat alleen mogelijk is bij een voldoende verzameling aan ‘karma’. Hindoes geloven dat Haridwar, samen met Ujjain, Nashik en Prayag, één van de vier plekken is waar ‘Amrit’, de elixer van onsterfelijkheid, per ongeluk in de Ganges terecht is komen vanuit de pitcher van Garuda (groot vogelachtig wezen, de ‘mount’ (Letterlijk vertaald: vervoersmiddel) van Vishnu). Dit wordt elke 12 jaar gevierd met Kumbha Mela, een massale pelgrimtocht waarbij er in de Ganges gebaad wordt. Men geloof dat dit elixer in de Har ki Pauri is gevallen, precies op de plek waar wij ons dus bevonden! Oftewel, we waren op het heiligste plekje van India in de ogen van de Hindoes.”

Nadat we onze bagage hadden gedropt in het hotel was het dus tijd om deze heilige plek te gaan bezoeken. Wat we hier hebben meegemaakt was wederom niet normaal. Na natuurlijk wat leuke souvenirtjes geshopt te hebben in deze heilige omgeving zijn we langzaam richting de rivier gelopen. De mensenmassa groeide met iedere stap die wij namen en eenmaal echt aan de oever was het een grote massa Indiërs bij elkaar. We hadden toen het ceremoniegebied Har Ki Pauri bereikt! Na eerst even toegekeken te hebben hoe alle Indiërs een heerlijke duik nemen in deze zichtbare vieze, rivier zijn we ook zelf richting het water gelopen. Indiërs wassen zich met dit water en zwemmen in de rivier omdat de geloven dat hun zonden zo worden weggespoeld en ze vergeven worden. De echte gelovigen nemen dus een bad of dippen 7 maal. Wij hadden al gehoord dat de Ganges vooral bekend stond omdat er overal lichamen aan de rand worden gecremeerd en het as in de rivier wordt achtergelaten. Dit is dus ook de achterliggende gedachte daarbij, rust voor de overledene.

Langs de rivier is een soort van boulevard met kraampjes en verkopers zoals je dat in eigenlijk ook wel alle kustplaatsen van Europa ziet. Er wordt vooral heel veel zooi verkocht maar het grootste verschil met Europa is toch wel dat de mensen hier ontzettend opdringerig zijn. Tevens liepen er ontzettend veel super irritante bedelende kindjes om ons heen die we op geen enkele manier afgeschud kregen. Wij als blanken zijn natuurlijk een makkelijke en goede prooi aangezien wij geld hebben, ofja dat denken ze. Ik ben namelijk ook maar gewoon een arme student! Het is dat die kindjes er zelf ook weinig aan kunnen doen maar anders waren we zeer geneigd geweest ze iets hardhandiger aan te pakken of even te laten baden in de Ganges. Wat was dat vervelend zeg! Daarnaast zag je overal in de rivier ook kindjes met grote magneten proberen zo veel mogelijk muntjes uit het water te halen. De armoede van dit deel van India was in ieder geval heel duidelijk te merken. En wat zijn wij dan blij met het mooie, en toch best wel rijke, Manipal!

Buiten de kindjes was er wederom zo ontzettend veel aandacht voor ons. Een paar foto’s zijn leuk maar op een bepaald moment, lichtelijk zelf uitgelokt, hadden wij werkelijk een hele horde Indiërs achter ons aanlopen. Dit werd ons zelfs wat beangstigend waardoor we erg blij waren met Anu en Pavan die ons nog vergezelden en ons konden beschermen tegen hun eigen volk. Best wel bizar als ik het zo opschrijf. Alle mensen hier willen wat van je en op een bepaald moment is dat zo vermoeiend. We doen ons best om niet de arrogante toeristen uit te hangen maar ik snap nu wel waarom veel toeristen hier dat wel doen. Ondanks dat Haridwar wederom een zeer bekende plaats is hebben wij buiten onszelf nog maar 2 andere blanken gezien. Waar je verder overal ter wereld Nederlanders tegen het lijf lijkt te lopen is dat hier echt anders. In mijn periode in India heb ik buiten de studenten in Manipal, nog geen andere Nederlanders gezien.

Uiteindelijk waren we naar Haridwar gekomen voor het avondgebed – de Aarti - aan de Ganges. Van tevoren hebben wij met bloemen en een lang gebed – dat ik moest herhalen in het Hindi –onze familie en vrienden geheiligd en geofferd aan de rivier. Dus als het goed is zijn voor een groot deel van jullie de zonden vergeven. Het was een indrukwekkend ritueel dat helaas wel een beetje werd verpest doordat we ineens meer moesten betalen dan afgesproken. Maar enfin, ik wil jullie natuurlijk niet vervloeken en dus heb ik netjes betaald.

Eenmaal zittend aan de rand van de rivier konden we eindelijk een beetje tot rust komen. Was er al veel aandacht voor ons op de bruiloft, was deze aandacht in Haridwar nog eens verdubbeld en ook nog eens een stuk minder prettig. Ik heb me toen een aantal keren bedacht hoe blij ik was daar met een groep te zijn en niet alleen. We voelden ons allemaal niet echt op ons gemak en alleen had ik me echt onveilig gevoeld. Het avondgebed was wederom een indrukwekkend stukje cultuur en religie dat we hebben mogen meemaken. Het Hindoeïsme is een ontzettend bijzonder geloof en de toewijding van de mensen aan dit geloof is iets dat ik eigenlijk nog nooit ergens gezien heb. In Nederland is er eigenlijk alleen de Islam die zo bekend staat maar in India heb je zo veel geloven bij elkaar en dat gaat hier zo goed samen!

Op het moment van het gebed bij zonsondergang zat de hele rand van de rivier propvol met mensen en was de rust wedergekeerd. Er werd gebeden en gezongen, geofferd met bloemen en vuur en het was een prachtige ervaring. Ons heerlijke rustmoment werd echter wreed verstoord door een politieagent die schreeuwend op ons af kwam: “OPEN YOUR SHOES!!”. We lekken wel een drugssmokkelaars die hun schoenen hadden volgeladen maar uiteindelijk bleek het er alleen om te gaan dat het niet zo netjes was dat wij onze schoenen nog aan hadden. Zeg dat dan gewoon zou je denken, maar zoals in India alles anders gaat dan gebruikelijk, zo ook dit haha! Na al deze indrukken waren we weer helemaal uitgeput en zijn we gaan slapen. Hier kwamen we helaas tot de ontdekking dat onze bedden een heel stuk minder schoon waren dan gehoopt. Hebben we tot nu toe op onze trips vooral veel luxe gekend, met uitzondering van Coorg, dit was gewoon heel vies. In zowel de lakens als handdoeken zaten gewoon overal vieze vlekken. Iets waar ik bang voor was vaker tegen te komen maar gelukkig is het ons verder gespaard gebleven. We hebben ons er maar overheen gezet en het hotel op Tripadvisor slecht beoordeeld. Achteraf was de nacht eigenlijk gewoon prima, maar we waren dan ook zo moe.

De volgende ochtend moesten we al vroeg op om onze trein te pakken richting Delhi. Aangezien Lucinda en Juliette aan het einde van hun coschap nog teruggaan voor een rondreis door het Noorden was Delhi hun eindbestemming. Voor Anu en Pavan was het de ideale gelegen om weer wat vrienden op te zoeken en Vianne, Bas en ik zagen dit als een unieke kans om door te reizen naar Agra. Zoals we ons tripje in Abu Dhabi met z’n drieën begonnen zijn, zo zijn we samen doorgereisd naar de stad van een van de zeven wereldwonderen: de TAJ MAHAL!

Na heerlijk nog wat gedut te hebben in de trein kwamen we om 15:00 aan op station Agra Cannt. Het was weer een hele reis om er te komen maar een wereldwonder in het vooruitzicht maakt veel goed. Eenmaal buiten de muren van het station werden we natuurlijk aangevallen door een horde van tuk tuk chauffeurs die ons wel naar de Taj Mahal wilden brengen. Eigenlijk toen al misten we onze Indiërs wel een beetje voor wat extra bescherming haha! Gelukkig was er een vast tarief, waar wij nog wat van hebben weten af te dingen, en hadden we na een tijdje wachten eindelijk een tuk tuk te pakken. Wij hadden best wel wat haast aangezien de Taj Mahal om 18:00 sluit. Van Anu hadden we gehoord het snelste binnen te zijn via East Gate maar hier begon het gezeik van ons eerste uur in Agra. East Gate was niet goed en we moesten per se naar West Gate want de Riksja chauffeur wist het veel beter. We hebben gepoogd voet bij stuk te houden en dachten op weg te zijn naar East Gate. Nadat onze Riksja eerst nog kapotging door een veel te diepe waterplas (het had hier voor het eerst sinds tijden weer geregend) en deze door aanduwen weer aan de praat ging werden we uiteindelijk toch afgezet bij West Gate. De weg naar East Gate was showde hij ons nog even, met name hoe onbegaanbaar deze was, maar wij geloofden er natuurlijk helemaal niks van dat dit de enige weg zou zijn. Maar op dit moment waren we al zo klaar met al dit gedoe dat we zijn uitgestapt en vol goede moed via West Gate naar binnen wilden gaan. De straat richting West Gate was overigens ook helemaal opengebroken en na wat balanceren over een 10 cm breed stoepje zijn we uiteindelijk bij de ingang aangekomen. Daar stond een immens lange rij Indiërs hutjemutje samengepropt te wachten tot ze naar binnen mochten. Wij realiseerden ons toen dat wanneer we in die rij moesten gaan staan, we de Taj Mahal niet meer voor sluitingstijd zouden zien. Maar natuurlijk waren daar de wederom super vriendelijke, maar niet heus (ze waren verschrikkelijk), gidsen die ons voor 500 roepies binnen 5 minuten binnen zouden krijgen. Het klinkt op dat moment allemaal zo aanlokkelijk maar we hebben volgehouden en zijn netjes naar de balie voor internationals gegaan. Voor de entree van de Taj Mahal betalen Indiërs 40 roepies en wij als buitenlanders 1000!! Dat is 25x zo veel! Moet je je eens voorstellen dat zulke verschillende tarieven in Nederland ingevoerd zouden worden. Dan zou het land op z’n kop staan! Als foreigners heb je echter wel ontzettend veel privileges. Zo hoefden wij, ook zonder gids, niet in de rij te wachten maar werden we langs de rij naar binnen geloodst Daar erachter komende dat onze tassen zo ongeveer een kilometer verderop afgegeven hadden moeten worden. Dus weer eruit, helemaal teruglopen, daar weer een rij Indiërs voorbij lopen, en via de uitgang weer naar binnen. Wij waren er zo klaar mee op dat moment maar waren even heel blij om blank te zijn! Het is gewoon ongelooflijk dat bij een wereldwonder dat ontzettend veel bezoekers trekt de organisatie zo bagger slecht is en de toeristen op geen enkele manier enigszins beschermd worden. Agra is letterlijk een grote teringzooi. Aan iedereen die de plannen wel nog had, ga niet naar Agra in je eentje want je wordt er echt doodongelukkig van. Een bezoekje aan Agra is overigens uiteindelijk wel alle moeite waard! Eenmaal binnen de poorten van het complex van de Taj Mahal zit je in een totaal andere wereld. Het was nog steeds heel druk maar ik voelde me zo ontzettend veilig daarbinnen. We hebben heerlijk genoten van het rondlopen en de typische toeristische foto’s gemaakt zoals het hoort. Om niet weer belaagd te worden met camera’s heb ik de mensen daar even duidelijk gemaakt dat ze naar een wereldwonder staan te kijken en ze beter dat op de foto kunnen zetten. Uiteindelijk zijn we voor de grap nog geld gaan vragen voor foto’s met ons maar daar trapten de Indiërs niet in. Soms vinden wij een fotootje best leuk, maar die momenten kiezen we dan ook graag zelf uit! Het was heel bijzonder hier te zijn omdat dit toch wel dé plek van India is! Daarbij hadden we lekker weer en is het gewoon echt een indrukwekkend gebouw. Binnenin het Mausoleum staan twee graftombes en het is eigenlijk bizar dat daar zo’n gebouw voor neergezet wordt. De Taj Mahal is iets dat moet je gezien hebben als je in India bent geweest want op de een of andere manier voelt het gewoon zo ontzettend bijzonder. Binnenin het complex mochten wij met onze tickets wederom alle rijen skippen en zijn we er zelfs in geslaagd bij de toiletten alle Indiërs voorbij te lopen. Omdat we van anderen hadden gehoord dat de zonsondergang bij de Taj Mahal zeer indrukwekkend zou zijn, wilden we deze graag zien voordat we terug zouden gaan naar Delhi. Maar probeer dan maar eens aan een Indiër duidelijk te maken waar je naartoe wil. Iedereen wilde een exacte locatie maarja, wij waren de onbekenden hier, dus die wisten wij niet. Na heel wat gegoogel hadden we het dan toch gevonden maar inmiddels was de zon al bijna onder. Via de ticketbalie, waar hele vriendelijke mensen zaten, ons toch maar gerealiseerd dat we de zonsondergang niet meer zouden zien. Het was tijd om de terugreis te gaan plannen. Tickets hadden we nog niet geboekt aangezien we niet wisten hoe veel tijd we nodig zouden gaan hebben. Aangezien we overigens de hele dag nog niet gegeten hadden zijn we allereerst gestopt bij de McDonalds, soms kan dit zo intens lekker zijn! Eenmaal met volle buikjes hebben we ons gestort het in Delhi komen. De treintickets bleken allemaal uitverkocht en het grootste deel van de toeristenbussen hadden we al gemist. Onze Riskja chauffeur wist nog wel een plekje waar we uiteindelijk voor 500 roepies een ticket naar Delhi hebben kunnen kopen. De bus, voor ongeveer 12 personen, vertrok een half uurtje later en wat waren wij blij dat we erin zaten. Maar eenmaal erin ging het spektakel van de dag nog even door. We zaten op de achterste rij onder een lekkende airco en met veel bagage en eigenlijk moest er nog iemand bij. Dat was voor ons geen probleem zolang diegene onder de lekkende airco ging zitten. Natuurlijk geen optie dus maar er barstte hierdoor een grote discussie los die duidelijk over ons leek te gaan. Dit werd nog eens bevestigd door een bijrijder die even “Respect the Foreigner” schreeuwde. Heel prettig was het niet maar uiteindelijk zijn we na een veel te lange rit aangekomen in Delhi waar Anu ons stond op te wachten en we eindelijk konden slapen. Het was me het dagje wel, maar die blik op de Taj Mahal maakte wel alles in een klap goed.

Na een wederom eigenlijk te korte nachtrust was het op zondag tijd voor de terugreis. Vanuit Delhi hadden we een directe vlucht naar Goa en daar zouden we de trein naar Udupi pakken. De vlucht was prima en na 3 uurtjes vliegen waren we alweer een heel stuk dichterbij Manipal. Daar kwamen we erachter dat onze trein die om 20:00 ’s avonds zou vertrekken – het was op dat moment 15:00 – nog eens 5 uur extra vertraging had. Nog langer wachten en weer een nacht skippen, aangezien we dan pas om 06:00 ’s ochtends zouden aankomen, zagen wij echt niet zitten. Uiteindelijk hebben we uitgebreid gediscussieerd en besloten eerst even bij te komen in de buurt van het strand in het plaatsje Colva. Achteraf een stomme beslissing met vooral veel verlies van tijd maar het was wel hier waar we uiteindelijk doordat we er helemaal doorheen zaten een taxi hebben geboekt richting Udupi. Het was eigenlijk vast en zeker veel te duur maar we wilden maar een ding en dat was naar huis. De taxirit was geen succes, niet kunnen slapen en veel te lang, maar uiteindelijk kwamen we, net voor het einde van de EK-finale, aan in Manipal. Aangezien ik toch al uitgeput was heb ik de laatste minuutjes van de finale er nog even aangeplakt en ben ik daarna als een blok in slaap gevallen. De volgende ochtend was het weer vroeg op, want ohja de coschappen was waarom we hier waren!  

Ondanks dat dit verslag heel wat sarcasme kent moeten jullie vooral niet vergeten dat ik geen enkele seconde van deze dagen had willen missen. Het is niet voor niks dat ik alles zo uitgebreid heb opgeschreven. Het was zo veel in zo’n korte tijd dat we weinig tijd tussendoor hebben gehad om dit alles te verwerken. Nu, inmiddels een ruime week later, kijk ik terug op de meest bijzondere ervaring in mijn leven. Het was uniek en ondanks dat het soms echt frustrerend was hebben we er gelukkig intens van kunnen genieten. India is bizar maar wel echt te gek!

Lieve groetjes uit Manipal,

Lobke