Tweede week coschappen

Wat iedereen natuurlijk graag wil weten, het gaat hartstikke goed met mij!! Inmiddels zit mijn tweede week coschappen er ook weer op. En wederom ben ik iedere dag wel weer van de ene in de andere verbazing gevallen. Het is ontzettend leuk om te zien dat iedereen echt aan me begint te wennen en dat ze me daardoor steeds meer laten doen. Soms iets te veel, zodat ik me helemaal dood ben geschrokken bij een volledig geïnfecteerd en weggerot been waar ik alvast eventjes het verband af moest halen. Pff, zo'n bizarre wonden heb ik in Nederland nog nooit gezien. Helaas spreken de patiënten alleen echt geen Engels en kan ik qua patiëntenzorg heel weinig zelfstandig doen. Soms heb ik dan ook wel een beetje te doen met de lokale coassistenten want wat zou ik ze graag wat werk ontnemen, vooral als ze een nacht hebben moeten doortrekken, maar dat gaat gewoon echt niet. 

De professor vertelde mij deze week dat er in totaal 250 bedden van de Chirurgie zijn in dit ziekenhuis en dat ze vrijwel altijd allemaal vol liggen. Jullie begrijpen dan ook vast wel dat het aardig druk is. Daarnaast is de Chirurgie hier ook veel gevarieerder dan in Nederland omdat ze in dit ziekenhuis geen subspecialisaties kennen. Hierdoor zie ik heel veel verschillende patiënten. Voor mij ontzettend leuk, misschien dat ik de Chirurgie dan toch nog kan gaan waarderen;) Maar ondanks dat ze het hier zo ontzettend druk hebben, blijven ze wel lekker inefficiënt werken. 

Op woensdag is er altijd poli en dat gaat er ook net iets anders aan toe dan in in Nederland. Patiënten horen hier in hun dorp dat een bepaalde arts heel goed is en dan komen ze met welk probleem dan ook, of gewoon voor een health check, even op visite bij de Chirurgie. Zo bestaat een groot deel van de poli uit het doorverwijzen van patiënten naar specialismen waar ze wel thuis horen! Daarnaast zijn er ook nog patiënten die alleen even komen kijken zonder dat ze een behandeling willen. Zo was er een man met een grote geïnfecteerde wond op zijn voet die toevallig door een tempelbezoek in Udupi in de buurt was en daar hoorde van dit goede ziekenhuis. Hij kwam zijn wond even laten zien maar weigerde verder alle vormen van hulp of behandeling. Bizar dus!

Het leuke is ook dat de professors mij al best goed kennen. Ze zijn oprecht geïnteresseerd hoe alles in Nederland er aan toe gaat en vertelden me dat als ik geïnteresseerd was in de Neonatologie - en dat ben ik heeeel erg natuurlijk - dat ik volgende week maar een paar daagjes op de NICU (Neonatale Intensive Care) moest gaan meelopen. Want daar zijn ze hier apetrots op. Ik ga het zeker doen en ben ontzettend benieuwd!! 

De moesson is inmiddels ook begonnen en dat betekent regen, regen en eigenlijk nog eens regen. Hierdoor hebben we de middagen vooral in het hostel en de sportschool doorgebracht. Maar echt, de dagen vliegen voorbij!! Dit weekend gaan we heerlijk relaxen en een bezoekje brengen aan Mangalore, een relatief grote stad op ongeveer 70 km hier vandaan.